Çağlan

Ç A Ğ L A N

Orta Asya’dan bu bölgeye göç eden Yağcı Bedir Yörükler’inden olan Çağlan Köyü, ismini orada bulunan bir çağlayandan almış. Eskiden dağda yaşayan pek çok çobanın bir anda yerleşik düzene geçmesi emri verilince bu bölgeye yerleşen Çağlan halkı, aynı zamanda uzunca bir süre de tapu sorunlarıyla uğraşmış. Her ne kadar tüm köyün Osmanlı tapusu olsa da, Cumhuriyet tapusuna kayıtlarının geçirilmemesi sebebiyle uzunca bir süre sıkıntı çektiklerini söyleyen köy halkı, sonunda 2006 yılında tapularına kavuşmuşlar. Ancak tepedeki orman ve yaylaları Cumhuriyet tapularını alamadıkları için bırakmak zorunda almışlar. Diğer incelediğimiz köylere kıyasla hiç su sıkıntısı çekmemiş, 2 su değirmeni ve Gusça kaynak suyu olan bu köy, oraya gelenleri yemyeşil bir manzara ile karşılıyor.

Köy halkından öğrendiğimiz üzere, köydeki dul kadınların sayısının fazla olması sebebiyle, Çağlan Köyü’ne “Dullar Pansiyonu” da deniyor.

Çağlan köyünde zeytincilik, hayvancılık, arıcılık ve odunculuk yapılıyor. Köylüler artık kök boyası bulamamaktan şikayetçi olsalar da evlerinin bahçelerinde bulunan halı tezgahlarından hâlâ bir geleneği sürdürdüklerini anlıyoruz. Camide bulunan tüm halıların bir gece çalınması sebebiyle de, burası evlerin demir parmaklıkları olduğunu gördüğümüz tek köy.

Gün sonunda, yorgun olarak tepelerine tırmandığımız bu köy; manzarası, canlılığı, verdiği huzuru, meydanda seksek oynamayı öğrettiğimiz çocukları, gazoz aldığımız köyün delisi ve yaşlı-genç herkesle çektirdiğimiz fotoğraflar ile “köy gibi köy” halini alıyor.

Ç A Ğ L A N

Çağlan Village, which has its basis on Yağcı Bedir Yörük Tribe that migrated here from Central Asia, takes its name from a waterfall located nearby the village*. Çağlan people had to deal with ownership problems after they have settled here by the government order, which forced the nomads to settle. Even though they had Ottoman deeds for their village, they had troubles for a long time to transfer their deeds to the Turkish Republic records. Eventually in 2006 they retrieved their deeds for their village but they had to lose possession of their summer camping grounds and forest areas up high on the hills. In comparison to the other villages that we have visited, they never had any shortage of water. The village with 2 water mills and Gusça spring greets us with a green scene.

As we have learned from the villagers, the village is also called “the widowers’ pension” because of the excessive number of widowers living in the village.

Villagers make their livings on beekeeping, wood chopping, growing olives, and breeding animals. Even though the villagers have their complaints about not being able to find madder, carpet looms in the gardens of the houses show that they still sustain the tradition. Since all the carpets in the mosque were stolen once, it is the only village that has bars in front of their widows, amongst the villages that we have visited.

In the end of the day as we climbed on the heights of the village, it gives us the impression that it just fits the definition of a village with its scenery, liveliness, peace, its kids whom we taught to play hopscotch, the madman of the village -to whom we bought a soda, the photos we took with youngsters and the elderly people.

* Çağlayan means waterfall